Ізяслаў, сын Васількоў,
Даўнымі часамі
Аб літоўскія шаломы
Пазваніў мячамі;
Адняў славу у сваго
Дзеда, у Ўсяслава,
I улёгся нярухома
На траве крывавай
Пад чырвонымі сваімі
Роднымі шчытамі,
Ўвесь ісьсечаны, ізьбіты
Ворагаў мячамі.
Усхапіў ён тую славу
І прад сьмерцю кажа:
«Скрыдлы птах тваю дружыну
Прыадзелі, княжа,
І зьвяры кроў палізалі…»
У баі крывавым
Ня было ні Ўсевалода,
Ані Брачыслава.
