Старонка:Творы М. Багдановіча (1927—1928). Том I.pdf/470

∗     ∗
∗

Хмурныя, цёмныя гудзяць і шэпчуць елі.
Бор чырванее на яснай зары.
Грудзь вольна дыша, кроў калышацца ў целе, —
Ціха цалую мяккі мох на кары.

Сэрца гарачае да ствала прыжымаю,
Ясныя сьлёзы на смалу ціха льлю,
У неба сінеючыя вочы падымаю, —
Дзіўнае нешта грудзь калыша маю.

Даўней цураўся я вас, сосны, елкі,
У месцы пыльным і душным праклятым жыцьцё прайшло,
А цяпер бачу я зялёныя іголкі,
Чую, як глуха стучыць дзяцел у дупло.

А цяпер бачу — неба борзда дагарае,
Сам у гэтым сьвеце ледзьве-ледзьве гарыш;
Ноч ідзе: месяц тонкі, белы выплывае
Там, дзе падняла ель зялёны свой крыж.