31.
∗ ∗
∗ |
Пэўна любіце вы, пане, між страніц старых, пажоўклых кнігі, ўжо даўно забытай, адшукаць сухі цьвяток. Пабляднелі яго хварбы, ледзь трымаюціца лісточікі… Але колькі ён прабудзіць ў сэрцы кволым пачуцьця! Чаму вы цьвяток хавалі, што жадалася, забылась, — ўсё ўсплыве ў душы i збудзіць мілых згадак доўгі рой. Ў думцы зноў вы пражывеце, беззваротныя часіны, і для вас каштоўным стане гэты высахшы цьвяток.
Вершы, вершы дарагія! Спарадзіў я вас, маленькіх, ў час, калі мне падымала грудзі хваля пачуцьця. І няхай яно з вас зьнікла, хай збляднелі вы, засохлі, ўсё-ж вы будзіце мне згадкі, і за гэта дзякуй вам. Не абміне і чытач вас. I ў яго калісь бывала мысьль супольная з маёю, тая-ж хваля пачуцьця. Ўсё калісь перажытое пакідала сьлед у сэрцы і ляжала нярухома цёмнай залежжу, пластом. Разварушце-ж, мае вершы, гэты пласт: хай згадка згадку кліча, цягне, хай чытач мой зноў былое пражыве!
1911.
