Старонка:Творы М. Багдановіча (1927—1928). Том I.pdf/27

15.

ПАДВЕЙ.

Разгулялася вясёлая мяцель,
Прабудзіўся, ў поле кінуўся Падвей.
Ў галаву яму ударыў сьнежны хмель, —
І ня мог ён буйнай радасьці сваёй.

Пляша, скача. Сьнег зрываецца, ляціць,
Веюць ў полі сьнегавыя рукава,
А Падвей нясецца, кружыцца, гудзіць,
Запявае, удалая галава!

Рвецца белы, рвецца, трэплецца насоў,
Разьляцелісь яго кудры-валасы,
З трэскам падаюць галіны ад кустоў,
Енчаць, плачуць на раздольлі галасы.

Доўга, доўга будзе цешыцца Падвей!
Калі-ж зваліць хмель ў пуховую пасьцель, —
Белы сьнег яго схавае між палей,
Замяцець, уложыць буйная мяцель.

1909.