З ПЕСЬНЯЎ БЕЛАРУСКАГА МУЖЫКА.
Гнусь, працую, пакуль не парвецца
Мне жыцьцё, як сагніўшая ніць;
А каб ведаў, што столькі пральлецца
Майго поту, ня стаў-бы і жыць.
Адтаптаў сотні вёрст пехатом я,
Будаваў я дарожкі, масты;
Ліўся пот мой, як рэзаў на ком’я
Плугам глебы сухія пласты.
Працаваў над пяском, над дрыгвою
І ня мала там выцерпеў мук,
І ня прыдзецца мне пад зямлёю
Гэтых чорных сароміцца рук.
А канаць ужо час: пот і сьлёзы
Мне жыцьцё, нібы мышы, грызуць;
Гора гне, як мяцеліца лозы,
Цэлы век не дае мне дыхнуць.
Шчасьце-ж гляне і ў даль пранясецца,
І магу я аб ім толькі сьніць…
Дык няхай-жа, няхай сабе рвецца
Мне жыцьцё, як сагніўшая ніць.
|
