Старонка:Творы М. Багдановіча (1927—1928). Том I.pdf/268

З П. ВЭРЛЕНА.

---

210.

∗     ∗
∗

Рыцар Няшчасьце, што скрозь езьдзіць пад маскай маўчком,
Сэрца старое прабіў мне зіхацяшчым кап’ём.

З сэрца старога струёй люнула яркая кроў;
Зьнікла пад сонцам яна, ў землю ушла між цьвятоў.

З губ маіх вырваўся крык, бліск маіх зрэнак пагас;
Дрогнуўшы, ўмёрла маё сэрца старое ураз.

Рыцар пад’ехаў бліжэй, ціха каня затрымаў,
Спрыгнуў з яго і рукой рану маю намацаў.

Цяжка у рану маю палец акуты ўхадзіў;
Сэрцу-жа голас цьвярды срога прыказ гаварыў.

Таркнуў халодны, як лёд, палец у сэрца маё,
І уваскрэсла у ім, чыстым і гордым, жыцьцё.

Сэрца бяз кропелькі зла, сэрца бяз кропелькі шкод,
Ўсё аднаўлёнае ўраз, білася ўзад і ўпярод.

Бледны, дрыжачы, я ўсё-ж веры даць шчасьцю ня мог,
Як і усякі, каму робіцца відзімым бог.

Рыцар-жа зноў на каня сеў, галавою кіўнуў,
І, ад’яжджаючы прэч, некалькі слоў мне гукнуў.

Вось што я чуў ад яго, вось што я чую ўвесь час:
«Будзь асьцярожным цяпер! Гэтае добра ліш раз!»