золата, і ўсюды золата, і ўсё золата. Так як сонца зірне вясною, калі ў гародзе кожная птушка пішчыць і пяе, і травіца пахне, гэтак і ён увесь зьзяе ў золаце. І каня яму даў ваявода найлепшага езьдзіць конна; два ста чырвоных каштуе адзін конь.
Бульба астаўпеў. — Нашто-ж ён апрануў чужую вопратку?
— Таму, што лепшая, таму і апрануў. І сам паяжджае і іншыя паяжджаюць; і ён вучыць, і яго вучаць: як найбагацейшы польскі пан!
— Хто-ж яго прымусіў?
— Я-ж не кажу, каб яго хто прымусіў. Ці-ж пан ня ведае, што ён па сваёй волі перайшоў да іх?
— Хто перайшоў?
— А пан Андрый.
— Куды перайшоў?
— Перайшоў на іхні бок; ён ужо цяпер зусім іхні.
— Лжэш, сьвіное вуха.
— Як-жа ж можна каб я маніў? Дурань я хіба, каб маніў? На сваю галаву я маніў-бы? хіба я ня ведаю, што жыда павесяць, як сабаку, калі ён зманіць перад панам?
— Дык гэта выходзіць, ён, патвойму, прадаў айчыну і веру?
— Я-ж не кажу гэтага, каб ён прадаваў што: я сказаў толькі, што ён перайшоў да іх.
— Лжэш, чортаў жыдзе! Гэткае справы ня было на хрысьціянскай зямлі! Ты блутаеш, сабака!
— Хай трава парасьце на парозе майго дому, калі я блутаю. Хай кожны наплюе на магілу бацькі, маці, сьвёкра і бацькі бацькі майго, і бацькі маці мае, калі я блутаю. Калі пан хоча, я нават скажу, і чаму ён перайшоў да іх.
