— Што-ж, яна замужам? Ды кажы-ж, — якая ты дзіўная! — што яна цяпер…
— Яна другі дзень нічога ня ела.
— Як?
— Ні ў каго з меставых жыхароў няма ўжо даўно кавалка хлеба, усе даўно ядуць адну зямлю.
Андрый астаўпеў.
— Панначка бачыла цябе з меставога валу разам з запарожцамі. Яна сказала мне: „Ідзі, скажы рыцару: калі ён помніць мяне, каб прыйшоў да мяне; а ня помніць, — каб даў табе кавалак хлеба дзеля старое мае маці, таму што я не хачу бачыць, як пры мне памрэ маці. Хай лепш я раней, а яна пасьля мяне. Прасі і хапай яго за калены і за ногі: у яго таксама ёсьць старая маці, — каб у імя яе даў хлеба.“
Шмат усялякіх пачуцьцёў абудзілася і загарэлася ў маладых грудзёх казака.
— Але яка ты тут? Як ты прыйшла?
— Пад’земным ходам.
— Хіба ёсьць пад’земны ход?
— Ёсьць.
— Дзе?
— Ты ня здрадзіш, рыцар?
— Прысягаю крыжам сьвятым!
— Спусьціўшыся ў яр і перайшоўшы праток, там, дзе чарот.
— І выходзіць у самае места?
— Проста да меставога манастыра.
— Хадзем, хадзем зараз-жа!
— Але, у імя Хрыста і Сьвятое Марыі, кавалак хлеба!
— Добра, будзе. Стой тут каля воза, ці лепш, кладзіся на яго: цябе ніхто ня ўбачыць, усе сьпяць, я зараз вярнуся.
