Чалавек маліўся, прасіўся, кленчыў:
Танзілія… Танз…
Танзілія, якая да яго ні разу не адвярнулася, увайшла ў лес. Яе болей ня відаць.
Чалавек застаўся з расчыненай губой, і недакончанае слова, нібы кавалак яды, захрасла ў яго зубох. Вяроўка выпала з яго рукі задушаным зьмеем. Чалавек з адчаем прыціснуў рукі да ільба, далонямі вочы пакрыў і пачаў горбіцца, як-бы нехта ціскаў яго да зямлі.
У лесе ужо стаяла цемра.
Танзілія аглядалася па бакох. Небясьпека мінавала. Яна пачала прыходзіць у сябе. Пальцамі, нібы грэбнем, паправіла чорныя з сінім адлівам валасы, якія выбіліся з пад хусткі, і пусьцілася далей лясной дарогай.
Яна ішла ў сельсавет скардзіцца на свайго мужа Муньку, які з ёю кепска абыходзіцца.
Ледзь прасьвечвалася ў лесе шэраватым адсьветам дарога, якая выглядала доўгім-доўгім калідорам між дзьвюх сьцен.
Танзілія не баялася адзіноты ў цёмным лесе — з маленства прывыкла. Цяпер жа цемра, якая з кожнай хвілінай гусьцела і пакрывалася новымі пластамі, давала магчымасьць адпачываць яе вачом, убіраўшым у сябе за дзень вялікую рознастайнасьць сьвятла і колераў. Цемра супакойвала яе ўстрывожанае сэрца. Затое яна цяпер успрымала мацней і глыбей лясныя
