Сонца апусьцілася ў лес. Пазалаціўшы на кароткі час яго зялёную кучму, яно ўтапілася ў ім, згарэла ў сваім уласным агні, сканала, пакінуўшы над сабою ў небе свой сьлед — адлівы малінавага соку.
На хутары ціха. На дварэ ні жывой душы. Але раптам адчыняюцца дзьверы хаты. Адтуль, як ашпараная варам, выскаквае маладая кабета. Вочы чорныя, аграмадныя, блыкаючыя, з страшным блескам у зрэнках, з пачырванеўшымі бялкамі, сыплюць іскры. Кабета кінулася наўцекі.
За ёю ўсьлед пераступіў парог высокі, чорны, худы чалавек, разгарачаны, з вяроўкай у руках. Жылы на яго ілбу набухлі, рухаліся, як чарвякі.
Чалавек крычаў зьвярыным, няпрытомным голасам:
— Танзілія! Танзілія!!
Кабета, якую звалі Танзіліяй, бегла наперад так хутка, з такой спрунжыністай лёгкасьцю ўсіх мускулаў, што чалавек і ня думаў пускацца за ёю ўдагонку.
Ён стаяў на дзядзінцы і толькі голасна крычаў:
— Ну, ня буду біць! Танзілія, вярніся да хаты!
Кабета не зварочвала на яго ўвагі.
Чым далей яна адыходзіла ад хутару, тым спакайней рабіўся голас чалавека. Злосьць у яго зьмяншалася, пагасала, як патухаючае вогнішча.
— Танзілія! Танзілія…
Голас у яго мякчэў, мяняў тоны і, ад ранейшага пагражаючага, пераходзіў з кожным разам у болей лагодны.
