— Гэта ад кніг яму так цяжка, — гаворыць сама з сабою старая Утта, — цёнгле над імі сядзіць… Нават бярэ іх з сабою, калі ідзе на каменаломню працаваць.
Старая прыглядаецца і прыслухоўваецца, ці сын моцна сьпіць. Зганяе з яго пажаўцеўшага ілба муху і асьцярожна, павольна, каб сын не прачнуўся, совае худую руку пад падушку і цягне адтуль тры замасьленыя кніжкі — загубу яе сына…
Яна трымае кніжкі ў руцэ, нібы пасудзіну з малаком, — з такой асьцярогай, ажно губы закусіла, ажно рука задрыжэла.
На такое зладзейства гатова старая Утта, каб толькі любага сына выратаваць…
У саклі поўзмрок. Праз дзюрку, якая замест вакна асьвятляе памяшканьне, крадзецца мутнае сонца. Яно кідае жоўта-мядовыя водсьветы на сьцены, замазаныя кізяком, і надае прытульнасьць шэрай саклі.
Маці ня вядае, дзе дзець грэшныя кніжкі грэшнага сына. Яна азіраецца па бакох, шукаючы захову. Яе заклапочаныя вочы просяць ратунку…
З левага кута саклі супроць дзьвярэй пільна ўглядаецца ў яе пажылы чалавек. У яго — высокі, белы лоб. Зажмуранымі вачыма ён пранікае старую ў самае сэрца, хітра падміргвае, як даўно знаёмай. Здаецца ёй, што гэты чалавек зараз загаворыць. Затрасецца яго маленькая бародка. Ён скажа:
— Нашто кніжкі ўкрала ў сына?