Працяглы, жудасны лямант з суседняга пакою праскочыў праз сьцены, узбудзіў Барташука і вохканьнем завандраваў у месячныя кроплі летняй ночы.
Гэта войкала дачка Барташука.
„Яе цяпер гвалцяць“… — пранеслася маланкай у мазгох старога.
Лямант раптам сьціх.
„Ёй заткнулі рот анучай“ — здагадаўся бацька.
„Анучай з яе парваных вопратак“… — мільганула далей думка, бо ён чуў шорах, нібы тканіна рвалася.
Можа здалося яму — ён чуў сапеньне, хрыпеньне жандара…
Стары хацеў рвануцца з месца — ня мог, вельмі аслабеў. Хацеў крыкнуць голасна, каб увесь сьвет пачуў — хрыпоты і бульканьне рваліся з яго акрываўленых губ.
„Далей не магу цярпець, скажу, дзе сын“, — падумаў стары. „Не, не скажу!“ і самому сабе зрабіўся ён агідным за такія думкі. „Сын павінен адамсьціць за бацьку, за сястру, за вёску“…
Барташук ляжаў у забыцьці. Лёгка было на душы. Прыемная цяплынь ахапіла ўсё цела. Толькі нейкія надакучлівыя мухі лезьлі ў ноздры, у рот, у вочы, казыталі праз меру.
Мо‘ яму гэта здавалася?
Сьмешныя песьні сьпяваў Барташук. Усе на адзін лад. Адны і тыя самыя словы:
— „Powiedź, dzie jest twoj syn?“
Можа гэта здавалася Барташуку?
