Powiedź, dzie jest twój syn? — чуе ён галасы над сабой, як-бы з няведамай далячыні.
Постаць сына зьнікла.
Перад вачыма растуць зялёныя кругі, вырастаюць у вялізныя абручы, у скручаных баранкамі вужакаў, коцяцца ціха па падлозе.
Вялікая роспач ахапляе Барташука:
Прапаў сын…
Якія тут добрыя людзі! — занепакоіліся аб яго сыне…
Яму пачынае здавацца, што сам ён, бацька, забіў яго забіў сына роднага. Жудасьць напала на Барташука. Вочы вылезьлі на лоб. У галаве горача стала…
Барташука аблілі халоднай вадой, поўнае вядро вылілі на яго. Ён ляжаў распластаны на падлозе ў лужыне крыві і вады, дрыжучы ўсім целам.
Над ім стаялі ўспацеўшыя, разгарачаныя жандары і шапталіся паміж сабою:
— Жывуч, падла!
Як санітары, жандары паднялі Барташука з падлогі, паставілі на ногі і рупліва пачалі зрываць з яго вопраткі.
Стары тарашчыў у сьцяну крывёй аблітыя вочы і апухшымі губамі мармытаў:
— Браточкі… браточкі…
Ён гаварыў гэта не да жандараў, бо на іх не глядзеў, а як-бы да людзей усяго сьвету гаварыў.
— Ціха, хамская костка! — крыкнуў старшы жандар, будзем біць вас, пакуль усе зробіцеся бандытамі!
