Дзікі, жудасны крык запоўніў камору, ірвануўся праз вокны на двор. Барташук трапятаўся ўсім целам. Двое жандараў трымалі старога за абедзьве рукі, а трэці запускаў яму шпількі пад пазуры. З-пад чорных закарузлых мужыцкіх ногцяў расьціснутымі журавінамі капала кроў на яго пакрываўленыя мазолістыя пальцы.
— Powiedź, dzie jest twój syn?
Апрача бясслоўнага крыку болі, нічога ад старога не дабіліся. Барташука цягалі за нос, за губы, білі галавой аб сьцяну. Кінулі, як мяшок, на падлогу і бліскучымі ботамі тапталі па твары, па бакох; станавіліся нагамі на горла.
Стары стагнаў з кожным разам ўсё спакайней… Нібы прызвычаіўся…
Барташук забыўся, дзе ён і што з ім. Болю ўжо не адчуваў. Было такое ўражаньне — нібы гарачы дождж падае-льлецца на яго, лезе ў вочы, у рот, коціцца градам па нагах, па жываце. Вочы былі затуманены. У гэтым тумане мітусіўся яго сын, Язэп, адзін, і, здаецца, не адзін, а дваццаць Язэпаў з усіх куткоў глядзелі на яго і шапталі жаласьлівым голасам:
— „Тата… татачка“…
Голас быў такі жаласьлівы, што самому Барташуку чагосьці жаласна стала. Ён пачаў шкадаваць самога сябе, што ня можа выбрацца з-пад такога дажджа. З вачэй падалі-сыпаліся старчыя сьлёзы.
„Тата… татачка“… — кажа сын Язэп.
