шкляныя кіёчкі. Тонкай плеўкай з срыбных валокнаў зацягнуліся лужыны на дарозе. Марозік атуліў іх дрымою. З усіх шчылін лесу — з яго адвечных патаемнікаў, з-пад заслонаў цемравых ценяў краўся да хаты ні то страх, ні то злачын, лез, як злодзей, і шчырыў свае вострыя клыкі. Выстаўляў тысячы ільдзяных лап.
„Каб ужо хутчэй“…
Мунька вярнуўся толькі вечарам.
Досыць было ім сустрэцца вачыма, каб ведаць зараз-жа думкі адзін аднаго, каб выявіць, што кожны хоча зрабіць. Словы былі непатрэбны.
Захапіла барацьба: хто каму падасца?
Так яно і сталася.
Мунька пачаў бяз слоў шукаць сякеру. Яна падскочыла да ложка, каб быць бліжэй да дзіцяці.
Як яны ўрэпіліся адзін у ваднаго, як спляліся разам — ніхто з іх ня ведаў.
Іх, сашчаміла сіла нянавісьці. Яны рычэлі, як зьвяры, кусаліся-грызьліся. Ніводны не падаваўся. Абодва акрываўленыя ачнуліся толькі тады, калі пад імі нешта запішчэла і змоўкла…
— Дзіцё, дзіцё! — дзікім голасам крыкнула Танзілія.
Дзіцё скацілася з ложка на падлогу пасінеўшае, задушанае. У часе барацьбы наваліліся на ложка — на дзіцё.
