халодны агонь. Часта яна падыходзіла да дзіцяці, якое капашылася, затуленае ў падушцы, пасьля аглядала хату, нібы бачыць яе ўпяршыню, і прынялася парадкаваць. Сякеру яна вынесла ў сенцы, схавала пад кублам. Потым села на ложку і пачала прыслухоўвацца мо‘ пачуе тупат ног свайго мужа.
Слых быў праз меру навостраны. Здаецца, ня толькі крокі чалавека, але і шастаньне-перазвоны галін ў лесе даходзяць да яе вушэй.
Яна чакала прыходу мужа, і абразы адзін аднаго страшней маляваліся перад яе вачыма. Яна жыва прадстаўляла кожны рух Мунькі, блеск яго вачэй; як кінецца шукаць сякеру, каб забіць дзіцё і яе…
„Каб ужо толькі хутчэй прышоў“.
„Яшчэ пабачым — хто каго“.
Часта выходзіла на дзядзінец. Ад чаканьня дрыж прабягала па схудалых сківіцах. Ад прыслухоўваньня зьвінела ў вушох. Сьвежы пах лесу шчыкатаў ноздры.
Думала праз бабку дзіцё на вёску адаслаць. Але не — будзе вялікі сорам.
На дварэ было спакойна, як-бы нічога не зьмянілася. Ішла гадзіна за гадзінай. Плыла марудна, як трэска ў стаячай вадзе. Кожная гадзіна здавалася Танзіліі годам. Бабку яна адаслала да заўтра ў вёску, бо не хацела сьведак.
„Каб ужо хутчэй“.
Цені даўжэлі, выцягваліся на дарозе. Сонца совалася на лес. Пачаў крапчэць марозік. Ільдзяныя сасулькі павісьлі, сьлізгаліся ўніз з страхі, нібы
