медзьвянёнак лапу сваю. І жартаўліва, бяз сьлёз, плача-пішчыць, як ваўчанё. Яна ткне яму свой палец у ручку. Ён шчэміць палец, ажно павісьне дзіцё, як яна пацягне руку ўверх. Хлопчык прырастае да матчынага пальца, як п‘явачка. Здаравёханькі!
І Танзілія гаворыць да яго на яго-ж дзіцячай мове картавыя дзіцячыя слоўцы:
— Мая зюзінка… Мая бульбатка… мой дзіньдзю… латанькі… латанькі… няў… няў…
Толькі ласкавыя словы мае Танзілія для свайго хлопчыка. Яна сыпіць іх направа і налева, як драбнюткія пэрлы. Увесь сьвет яна малюе дробненькім для дзеткі. Сам Алах даецца яму, як цацачка.
Вось падхопіць яна сынка, трымае высока над галавой і кажа:
— Вялікі… Вялікі…
І, здаецца, нічога няма ў гэтых ласкавых пакалечаных словах — ніякага сэнсу. Але ўсё ў іх ёсьць — увесь магутны інстынкт жыцьця. Яны для радзіцелькі саладзей за дзявочую песьню, за пястоту каханага. У іх захована адвечнасьць, як сонца ў саку сьпелай сунічкі; у іх — вялікая пяшчотнасьць жыцьця, як у маткі-авечкі, што ліжа сваіх малютак-ягнятак цёплым ружовым языком; як у гусі, што крыльлем цёплым затуляе сямейку сваю — купку кругленькіх, жаўтаватых пуховых клёцак.
Прачнецца Танзілія ад мар салодкіх — пуста вакол і нудна…
