— У яго пісклівы голас, як у бабы ўсё роўна. Ён ня можа быць мужам.
— Гэта-ж ты не маладуха, а дзеўка яшчэ! — жартуюць знаёмыя сялянкі, — даліпан, дзеўка…
— Пры гэтым яны кпліва аглядаюць яе з ног да галавы і няпрыстойна мераць вачыма…
Танзілія мела круглы ружовы твар. Вочы гарэлі чорным, чаруючым блескам. Над імі двума чорна-сінімі палумесяцамі віселі броўкі. На пукатых плячох зьмяілася цяжкая дзявочая каса, а пад мяккай кофткай вахталіся нечапаныя грудзі.
Сорамна было Танзіліі, што яна яшчэ дзяўчына. На мужа з кожным годам расла злосьць.
Навокал буяла зямля: пладзіліся і множыліся дрэвы, кветкі, збожжа, жывёлы і людзі.
І зайздрасьць на ўвесь сьвет расла ў Танзіліі — у кожным яе руху, у кожным поглядзе і ўздоху.
У адзіноце лясной, жывучы сама-сабою, узгадоўвала яна зайздрасьць і сум, як дзікія расьліны. Ухвацілася Танзілія за свой сум, палівала яго расою самотных і таемных думак, каб аблягчаць сябе гэтым пачуцьцём ад штодзённай нуды, ад сваіх цяжкіх абавязкаў перад мужам і гасьцьмі.
Круглы год сьвет, акаляючы Танзілію, радаваўся, а яна сумавала.
На вясну зялёным пухам шуршавілася поле. Дрэвы ў лесе пукаліся, разьліваючы хмельны пах. Глеба стагнала ад стомнасьці апладненьня. Квохталі за-
