ny, o powstaniu 1831 roku na Litwie i Rusi, następny:[1]
|
Tam blizko Pińska, na szyrokom polu
Hde miż łuhami pływie Strumień czysty,
Tam — sidia Litwin rozkazywau swu dolu.
Z boku Wołyniec sidieu zatoczysty,
Z pieredu Pinczuk wieslom sia spiraje.
I na hutorku pilno uważaje.
„Hdież sia podiły ety dawny lita
Szczo my za własny hroszy sol kuplały!
Szczo bez raszportu idi chot’ w kraj świta,
Szczo my Moskala i w oczy nieznały!
Hdie kiniesz radost’ muzyki ihrajut’
Mied, piwo ljetsia, diewczata hulajut.
A tut szynkarka czastuje pryhoża;
Tahdy to Polszcza światiła sia Boża!
Maly padatki — hroszy jak miakiny,
U chlewie karowy, byczki, świni,
U kamore pouno, chot’ śpi na swojach,
W chatie czystieńko, jak w pańskich pokojach
Tak to bywało u nas i miż wami!
A tiepier, hdież tyje szczastje sia podiło?
Hdie hlaniesz ludie braszczat łańuchami,
|
- ↑ Franciszek Sawicz, syn księdza unickiego! z Polesia, uczeń czwartego kursu medycyny, skazany w sołdaty na Kaukaz potrafił z czasem umknąć z
wojska, potem jako lekarz osiadł na pograniczu Podola i Wołynia, gdzie od wszystkich szanowany a ubóstwiany od włościan, kilka lat przepędził pod nazwiskiem doktora Heli i tam umarł.
