У канцы— мешаніна беларускіх слоў з польскімі перакручанымі на беларускі лад— ілюструе, якія вынікі будуць ад гэтае пагарды— будуць псаваць абедзьве мовы.
Высьмяхаецца і захапленьне антычным романам „Дафніс і Хлоя", — значыцца, праводзіцца яшчэ адна ідэёвая кампанія— нахіл у бок романтызму.
Романс Мікіты больш-менш вытрыманы ў народным дусе, не пярэчыць фактам народнае творчасьці.
Таксама й хоры дзяўчат і хлапцоў вытрыманы ў даволі праўдападобных рысах.
Далей мы прывядзем яшчэ дзьве песьні: адну на імяніны Малеўскага, а другую — на прыезд Міцкевіча.
Першая вытрымана ў танох вясельнага сьпеву. Некаторая прастацкасьць выразаў не адымае ўсё-ткі пэўнае каштоўнасьці ў гэтага твору.
Песьня на прыезд Адама Міцкевіча дае ўжо больш прастору самастойнай творчасьці Чачота. Але народныя мотывы, беларускі дух адчуваецца і ў гэтай песьні даволі моцна. Шкада толькі, што ў ёй, хаця й ня часта, сустракаюцца русізмы.
Імяніны Яроша Францішка Гіераніма Малеўскага
(Чубэк. т. 2, стар. 187)
Да пакіньце горла драць,
Пакіньце-ж, братцы, сьпяваць!
Да крыкнема адно — раз:
"Будзь здароў наш Ярош!
Благаславі яго спас,
Бо ён харош![1]
Да дай красну дзевачку,
Каб ён з сэрца пакахаў;
Ды з гарэлкі пляшачкай
Сват ад яго к ёй ехаў.
- ↑ У рукапісі ў гэтым месцы пропуск. Але ў вершы іншага пісьменьніка Тамаша Зана (радкі 275—276) мы бачым: "харош... віват, віват Ярош!" Таму і тут павінны былі быць сугучнасьці: "Ярош — харош".
