Ня трэба ламаць тае, скуль груш дастаў,— грушы.
Помні, што ты вучышся ў нашым Wilenku.
Згода. Але сягоньня мы ся даведалі,
Што вашы імяніны— сьвятога Язэпа,
А, каб Вы к сабе нашу прыхільнасьць пазналі,
— Ідзем гэта, не сядзім у хаце, як Мазэпа.
Будзем цябе віншаваць. Я ёсьць цівун з двара,
Гэта сельскі дзесятнік, ён лысіну гладзіць,
Ён знаець іспраўніка, знаець ацэсара[1],
Маскалёў на кватэру, як чартоў, нам садзіць.
Там войт, што вуса круціць,— чалавек бывалы:
Быў у Гданску, да Каралеўца плаваў на віціне[2].
Вось там стаіць маладзец, жаўнер дасканалы,
Ён, бядак, кабылінку зьядаў у Мадліне.
Там у куце музыка; як ён добра граець:
„Сьвіньні ў рэпе" і „Дзюбу" і польскія танцы.
А гэта ёсьць Алёнка, вочы ў дол спускаець,
А там, бачу, Альжбетка ў сіняй катанцы.
Но, зачнеце, дзевачкі, пану засьпявайце;
Ён вам дасьць па ўстужачцы,— борзда зачынайце.
Хор дзяўчат.
Што-ж мы Вашэці скажам,
Простыя з сяла дзяўчаты?
Якія-ж песьні зьвяжам?
У нас мысьль не багата.
Але, як мысьлім, чуем,
Так табе засьпяваем.
Так цябе павіншуем,
Няшчырасьці ня знаем.
Лісічка, жоўты грыбок,
Сьлімакоў не баіцца;
Ня точыць яго чарвячок,
Ён у лесе здароў блішчыцца.
Конік па полю дурэе,
Хоць копы вазіць ня дбае
Салавей хораша пяе,
Самічку к сабе склікае.
Старонка:Таварыства філёматаў-2.pdf/3
Гэта старонка была вычытаная
