Старонка:Табе (1927).pdf/24

Крывёй ад калючак
Сыпляць розы ўвосень…
Сьветлая, — балюча…

Сэрца боль — ня зносіць.

Муч! Да дна! Да краю…
Не хлапчук. Ня плачу.
Шляхі сэрцам чую,
Як прайсьці — ня бачу.

Далей у п‘яным зельлі
Сэрцу жыць — нягожа.
І любіць мне нельга,
Ня любіць
— Няможна

Здрадная
І дарагая…