здобіш мае мэлёдзіі.
І ён пачынаў іграць яшчэ прыемней, а ў Рычарда па абедзьвех шчэках струміліся слёзы.
Рычард і Блондэль многа адбылі падарожаў разам і адведалі многа, нават самых бедных сяліб, як раптам доля ўдарыла па іхняй дружбе. Яна не зніштожыла яе, але кождага з іх кінула ў свой напрамак.
Рычард стаў каралём.
Ен абецаўся Блондэлю, што ўсё так і астанецца, як было раней, але Блондэль адказаў:
Не, я не хачу гэтага, інакш я ня быў бы тваім прыяцелям. Ты стаў каралём дык будзь-жа ім. Калі ж у цябе здарыцца вольная, ад тваіх заняцьцяў, хвіліна то спамяні тады і аба мне. Бо не тая дружба, што на славах.
І ён адыйшоў, высказаўшы пажаданьне, каб Рычард бачыўся з ім не так часта, як рабіў ён дагэтуль.
Тады Рычард палюбіў яго яшчэ болей і іx дружба, пасьля гэтага, не спынілася, а яшчэ акрэпла. Рычард зразумеў, што Блондэль казаў яму праўду; ён прывык у ім бачыць добрага таварыша, які ўжо не раз ратаваў яго сваімі шчырымі радамі ад непрыемнасьцяў. Непрыемнасьці даўно дасьціглі-бы яго, калі-б ён быў адзін.
Цяпер калі гэты ўспыхлівы малады чалавек стаўся каралём, яго паступкі павінны былі стаць раўнейшымі, але характар у яго астаўся той самы. І не прайшло многа часу, як карона стала цяжэць яму і ён пачуў у сябе жаданьне кіпучай дзейнасьці, якая прымушала яго кідацца у розныя прыгоды ў папярэднія дні.
Будучы добрай душы ад прыроды, не глядзя
