Дні міналі за днямі. Але ўрэшце рэшт прыйшла раніца, калі дачка турэмніка сказала ціханька Блондэлю:
Заўтра раніцай мой бацька выязджае ў горад здаць справаздачу. Гэта шал з маей стараны, але я дастану ключ ад вязьніцы караля і вывяду яго да цябе. Ты-ж са сваімі сябрамі пастарайся зрабіць ўсё патрэбнае.
З гэтымі словамі яна адыйшла.
Не прайшоўшы неколькі крокаў яна вярнулася.
— Калі ты ўцячэш са сваім каралём, — сказала яна, — то, ведама, і я павінна ўцякаць разам з вамі, таму што пасьля таго, што я зраблю для Вас, мне ўжо нельга будзе аставацца ў гэтым замку.
Яна пайшла, змагаючыся паміж пачуцьцём і павіннасьцю, бо любіла свайго бацьку, не глядзя на ўсю яго чорствасьць, але каханьне Блондэля было крапчэйшае, як неба вышэй мора.
Калі турэмнік ад‘ехаў, то Блондэль цішком прабраўся ў замак. Жаўнеры ня ведалі, што ён паміж імі, дзеля таго, што дачка турэмніка дала яму басьпечны схоў, і яны разам ўзяліся за выпаўненьне свайго пляну.
Дзяўчына ўзяла ключ ад каралеўскай цямніцы і, калі надарылася прыгодная хвіліна, пайшла у паўночную башту; па дарозе яна нікога не сустрэціла.
Адчыніла дзьверы і ласкава сказала каралю:
— Ідзі ціханька, пане, бо дарога з замку поўна небасьпек і вераломства.
Яна ўзяла яго за руку і вывяла да таго мейсца, дзе на яго чакаў Блондэль.
