навым. Таго-ж самага дасягаюць умелым падборам некалькіх падгалоскаў.
Пад Пётравымі рукамі піаніно зазьвінела махамі паштовых звончыкаў.
— Не, — сказаў Максім. — Я сказаў-бы, што гэта вельмі чырвона…
— А, помню…
І інструмэнт зазьвінеў раўней. Пачаўшыся высока, рухліва і востра, гукі рабіліся што раз, то глыбейшымі і мягчэйшымі. Гэтак звоніць набор звончыкаў пад дугою расейскае тройкі, што аддаляецца па запыленай дарозе ў вячэрнюю невядомую даль, роўна, бяз гучных махаў, што раз цішэй і цішэй, пакуль апошнія ноты не замруць у маўчаньні спакойных палёў.
— Вось-вось! — сказаў Максім. — Ты зразумеў розьніцу. Калісьці, — ты быў яшчэ маленечкім, — маці прабавала вытлумачыць табе гукамі фарбы.
— Але, я помню… Нашто вы забаранілі нам тады рабіць гэта далей? Можа быць, што мне і ўдалося-б зразумець.
— Не, — задумліва адказаў стары, — нічога ня выйшла-б. Хоць-жа, я думаю, што наагул на пэўнай глыбіні душы ўражаньні ад колераў і гукаў адкладаюцца ўжо, як аднародныя. Мы кажам: ён бачыць усё ў рожавым сьвятле. Гэта значыць, што чалавек настроены радасна. Той самы настрой можа быць выкліканы пэўнаю комбінацыяю гукаў. Наагул, гукі і колеры зьяўляюцца сымболямі аднолькавых рухаў душы.
Стары закурыў сваю люльку і ўважна паглядзеў на Пётру. Сьляпы сядзеў нярухома і, як відаць, лакома лавіў Максімавы словы. „Казаць далей, ці не?“ — падумаў стары, але праз мінуту пачаў неяк задумліва, быццам мімаволі аддаючыся дзіўнаму кірунку сваіх думак:
