Гэта старонка не была вычытаная
Ты зьнімі, дзед, свой мяшок! —
Крэкчэ, дзякуе убогі:
— Ні турбуйцеся, панок!
От прысяду я тут с краю,
Хай вас Бог усіх цаліць…
Я, панок, — на што хлусіць?
Натта хлопца паважаю:
Добры хлопчык! Як да сына
Да яго, панок, прывык…
— А відаць, што малыйчына,
Толькі трошачку ён дзік
І худзенькі да замору…
Што-ж Сымон, брат, ні ясі?
Ганна! Зьбегай у камору,
Сыра, масла, прынясі!
Гаспадар к дачцэ зьвярнуўся.
— Зараз, татачка, у раз. —
Хлопчык зьлёгка стрэпянуўся:
Ганнай звалася якраз
Тая гожая дзяўчынка.
І прыўдалая-ж яна!
Станік тонкі, як націнка,
Твар — прыветная вясна;
А як гляне, вочкі ўскіне,
