Гэта старонка не была вычытаная
Перакідалі зіму.
Даў Бог весну. Ручаямі
Зьбеглі талыя сьнягі,
І, пад цёплымі лучамі,
З рэчак спалі ланцугі.
Зноў вакруг загаманіло
Жыцце радасьцю, вясной,
Шчасьце, долячку суліло,
Зноў валало і маніло
У даль з надзеяй за сабой.
А Сымонка ніцярпліва,
Сам ні знаючы чаму,
Ждаў даўно вясны, як дзіва,
І кляў холад і зіму.
І цяпер ён быў вясёлы,
Радасьць ў сэрцы пачуваў,
Як бы гралі там анёлы,
І сам ціхінька сьпеваў
А пра што — душа ні знала.
Так сьпевалося само,
Толькі чуў ён, што спадало
С шыі цяжкае ярмо
Адзіноты, долі горкай:
Жыць хацелось і сьпеваць,
