Гэта старонка не была вычытаная
У клубках купчастых хмар.
Ды раптоўна цёмна стало,
Злосна бура завыла
І на сонцо хмары гнала,
Закруціла, засьвістала,
Зашумела, загула.
А ляцець ён ўжо ні можэ,
Страх яго апанаваў.
Толькі-ж чуе ён — так гожа
Хтось на скрыпцы заіграў,
Зноў вярнулась хлопцу сіла,
Страху скінулісь гужы.
Азірнуўся — зноў магілы,
Зноў пахілыя крыжы.
А на прыкладзі дрэўляным,
Бачыць — сівінькі дзядок,
Ва ўсё белае убраны,
Галаву схіліў на бок
І ўсё грае, ды так гожа,
Як ніхто ішчэ ні граў.
То, здавалось, анёл Божы
Небу скаргу пасылаў
За дзіцятко, што марнее
Без прызору, без бацькоў,
