Гэта старонка не была вычытаная
Прычытанне замірае.
Змогся хлопчык, абезсілеў,
Толькі ўсхліпываў, ўздыхаў.
Ен сьлезамі жаль свой выліў,
Смутак імі спаласкаў.
І яму так лёгка стало,
Як-бы што яго ўзьняло,
Далікатненька гайдало
І ў высь лёгінька нясло.
Вот ён ўзьняўся над крыжамі,
Плаўна ў воздусі паплыў,
Толькі ветрык за вушамі:
Ціха-ціха захадзіў.
А ён далей ўсё нясецца,
Хмаркі гонюцца за ім —
І сьмяюцца — ён сьмяецца
Сьмехам радасным такім.
А над імі сонцо зьяе,
Іх цалуе, як дзяток,
І ў праменнях іх купае
Залаты яго кружок.
Лёгка, вольна і лагодна
І на крыллях сьветлых мар
Ен лятае так свабодна
