Гэта старонка не была вычытаная
І папрокі ёй за тое,
Што пакрыўдзілі сынка,
Бо пазволіла малое
Дзіцянё, як шчэнюка,
Выгнаць с хаты сярод ночы.
— Го-о-о, Сымон! І ціха зноў,
І дарэмна глядзяць вочы
Па куточках між платоў.
Маці далей адышлася,
Аглядзела ўсе куты,
І трывога закралася.
— Го-го-го, Сымон! Дзе ты? —
Абышла ўвесь двор, вярнулась.
— Ды яго німа нідзе! —
Зьняўшы коптку, апранулась
Да суседзяў яна йдзе.
Вышоў бацька. — Ідзі ў хату,
Ні туляйся, а то — дам!
Чуеш? Слухаць трэба тату,
Што хаваешся ты там?
Нябось, бачу! — Ды нічога.
Ен ні бачыў і ні чуў,
А змрок ночы строга-строга
Небо, землю агарнуў.
