Гэта старонка не была вычытаная
А у хаці ўсе маўчалі,
Бацьку слова ні сказалі,
Як ён сына выпіхаў,
Бо усе там добра зналі,
Што нарокам выганяў,
Так, для страху і прымеру,
Каб ён помніў другі раз.
— Трэба, бацька, толк і меру
Гэта лішняе, Панас! —
Сэрцо маткі ні ўтрывала:
— Хлопец с страху пабялеў;
Перапудзіўся ні мала,
За дзень гэты пастарэў.
— От, ніхай там паскавычэ,
Ні дзе дзенецца, ні йдзі;
Зьмерзьне — сам, нябось, прысмычэ,
А ты сядзь от і сядзі!
Толькі матка ні ўсядзела,
Вышла ціхенька на двор.
— Дзе ты? — клікнула нісьмела.
Небо цёмнае бяз зор
Ніпрытульно пазірало,
Цьма халодная маўчала,
Матцы кідала дакор
