Гэта старонка не была вычытаная
Спрытна пальчыкі хадзілі,
Смык то плаваў, то летаў,
Струны дружна гаманілі
Як віхор іх уздымаў, —
То разгульна і шалёна
То спакойна — чуць чуваць…
Нават у хаці на Сымона
Начай сталі пазіраць…
— Карысьць будзе хоць якая —
Маці думала аб ім:
Дык ніхай здаровы, грае,
Чым меў у ценжар быць другім.
Бацька, хоць ні прызнаваўся,
Усё-ж, бывала, трохі мяк,
Як за сына даставаўся
І яму увагі знак.
Ды Сымонка ніахвотна
Граў «кадрэлі» «кавалі», —
Біў ён больш на лад маркотны
Дзе пакутаю зямлі —
Аддаваўся сьпеў гаротны,
Сьлёзы жаласьці цяклі.
І дзе жальба чулась, сьціскі,
Крыўда, енкі бедака,
