Гэта старонка не была вычытаная
У зачарованых краёх.
Граў Сымонка, а дзед слухаў,
Пахіліўшы галаву,
Як бы ён з вялікай скрухай
Думаў цяжкую думу.
— Добра граеш, хвацка граеш! —
Дзед, ачнуўшысь, гаварыў:
— І вялікі талянт маеш!..
Я, брат, зразу раскусіў,
Што музыкам ты радзіўся.
Малайчына, брат Сымон!
Ды глядзі… каб ні пабіўся,
Як той твой царкоўны звон. —
Тут блазнотка схісянулась,
Вочкі бліснулі агнём,
Як бы у сэрцы штось ачнулось
Абудзілося у ём.
Урэшці хлопчык ні стрымаўся.
— Не, — ты будзеш рагатаць…
Я даўно ўжо прыбіраўся
Штось табе, дзядок, сказаць,
Толькі-ж ўсё ні прыбяруся,
Ні асьмелюся ніяк:
Сьмеху дзедава баюся.
