Гэта старонка не была вычытаная
Віснуць у воздусі, дрыжаць,
Ды заплачуць, затрасуцца,
Капнуць дробнымі сьлязьмі,
То ў гару яны памкнуцца,
То зноў нікнуць па зямлі
І жалобна заміраюць:
Немай скаргою глушы,
То зноў ціха зачыняюць
Гоман сэрца і душы.
— Ото-ж, леўка, здольна грае,
Як дудар той запраўскі;
Так, галубкі, выцінае,
Што рве сэрцо на кускі! —
Смутак жнеяк усіх апране,
Разагнуцца і стаяць,
Як Сымон на дудцы стане
Жальбу сэрца выліваць.
Так-жа грае ён прыгожа!
Серп застыне ў іх руках,
І павісьне жменька збожжа
На разогнутых плечах.
Але дудка замірае,
Як бы той дзявочы ўздох
І паволі заціхае
