Гэта старонка не была вычытаная
Проста ў сэрцы стыне кроў.
Я нідаўна быў шчасьлівы,
Ні гадалось ні аб чым,
Ні палохаў сьвет жахлівы,
Як бы я й ні жыў ў ім.
І ў той міг перад сабою
Толькі меў цябе адну;
Сэрцо поўнілось табою,
Бы сваю знайшло вясну
У сьвеці гора і блукання.
Толькі-ж ёсьць канец усяму,
Наша скончыцца спатканне,
І мой дзень ў тугу зьмеркання
Зноў апусьціцца, як у цьму.
Мы разыйдземось. Дарогі
Нашы розна пабягуць,
Паміж намі ёсьць парогі
І нам іх ні абмінуць.
Мы, Гануся, — каляіны,
Аднэй скрыпкі дзьве струны,
Іх аднакі скрозь пуціны,
Ды ні сходзяцца яны.
У прыгодах ёсьць дзьве меры:
Усьміхнецца шчасьце мне,
