Гэта старонка не была вычытаная
Я ужо мысьлю, поўны веры, —
— Шчасьце пройдзе, патане.
І ад тога пачування
Сэрцо болем зашчыміць,
І ад шчасьця тога, Ганя,
Толькі цень яго стаіць.
А ў нігодах разважаю:
І яна ні вечна: ёй
Усё-ж канца я прычакаю, —
Цешусь думкаю такой.
— Гэта — праўда, праўда, мілы!
Толькі-ж трэба й то сказаць:
Даў табе Бог здольнасьць, сілы,
Розум — гэтак разважаць.
Аднаго ні даў — ўдачы,
Гора многа ты панёс:
То абмылка — мех жабрачы,
Ні такі, Сымон, твой лёс!
Ты — пакрыўджан, ты — змардован,
Ты — «ні ў родных каранёх».
У мех жабрачы талент схован,
Ды дасьць волю яму Бог…
Ты паслухай: ніхай ў полі
Роўна колейкі ідуць,
