Гэта старонка не была вычытаная
Ні то струн балючы звон,
Аглянуўся — нікагутка…
Бліжэй к дзераву ступіў —
Што за дзіво? Што за чутка?
Дуб жалобна галасіў,
Як бы скаргу слаў да Бога,
Ці на долю нарэкаў…
Падарожны з дуба тога
Дудку жыва змайстраваў.
І пашоў у сьвет ён Божы
З гэтай дудкай жабраваць,
Ды ужо ні так прыгожа
Гэта дудка стала граць,
Бо ні тое на ёй гралі,
Чым душа яе жыла,
Бо дар у ёй тамавалі,
Бо нівольніцай была.
І нудзілась дудка тая
Усё аб родных каранёх,
Аб праўдзівых песьнях края,
Мілым лузі і палёх…
Толькі-ж раз яна пачула
Родны воклік, родны зык,
Воля, ласка ёй вярнула
