Гэта старонка не была вычытаная
Вельмі-ж здольна граеш ты!
Век бы слухала, здаецца! —
Так гаворучы, яна
Села радам з ім, сьмяецца,
Ціхай радасьці поўна.
Хлопчык весь усхваляваўся,
Слоўца вымавіць ні мог,
Бы яму язык адняўся,
Рук ні чуў ён, ані ног,
— А як нас тут хто пачуе?
Урэшці вымавіў хлапчук: —
— Можэ матка засярдуе,
Бацька выйдзе твой на гук,
Скажэ — позна, спаць пагоне, —
Лепей так пасядзімо…
Ніхай ноч адно гамоне, —
Хай іграецца само…
— Хіба-ж ночка голас мае?
Ночка — проста ноч і цень,
Ноч як усё, сапачывае,
Ноч тагды, як гасьне дзень, —
Кажэ Ганна. — Нёж ніколі
Ты ні чула, як жыва,
Галасоў начных у полі,
