Гэта старонка не была вычытаная
Патайных ніцей душы,
Што шчэпляюць гук пярунаў
З немым голасам цішы.
Хлопчык бедны ўсіх баяўся:
Кепскі брат, ці любы сын,
Заўжды ён, бедак, трымаўся
Ад усіх збоку і адзін.
Палюбіў ён адзіноту, —
Бо у гурці кепска жыць;
А адзін ён мог ў ахвоту
Пець, сьмеяцца, гаманіць.
У летку жыў Сымон раздольна:
Пойдзе с хаты ў поле, ў луг, —
Цёпла ўсюды і прывольна, —
Грае сэрцо, грае дух.
Сядзе ён па камень ў збожжы,
Ні схісьнецца і маўчыць,
Ловіць сэрцам сьпеў прыгожы,
Як жытцо загаманіць,
Як зазвонюць і заграюць
Мушкі, конікі, жучкі,
І галоўкай заківаюць,
Засьмяюцца васількі.
У сэрцы сьпеў той адклікаўся
