— „Ты як сюды папаў?“
Расказаў яму Сёмка: так, кажэ, і так.
— „Куды-ж ты цяпер ідзеш?“
— „Не магу знаць, вашэ благородзіе?“
— „Як-жэ ты, дурэнь, ня можэш знаць?“
— „Так точна, вашэ благородзіе, дзеля таго, што падацца німа куды. Работы якой шукаць трэба, вашэ благородзіе“.
Паглядзеў на яго начальнік станціі, падумаў і кажэ:
— „Вось што, братка, астанься ты пакуль што на станціі. Ты, здаецца, жэнаты? А дзе-ж твая жонка?“
— „Так точна, вашэ благародзіе, жэнаты; жонка у горадзі у купца служыць“.
— „Ну, дык пішы жонцы, каб прыежджала. Дармовы білет постараюся. Тут у нас адна дарожная будка будзе свабодная, папрашу ужо за цябе начальніка“.
— „Дзякую вельмі, вашэ благородзіе“, — кажэ Сёмка. Астаўся ён на станціі. Памагаў у начальніка на кухні, дровы сек, панадворак, пляцформу падметаў. Цераз два тыдні прыехала і жонка, і паехаў Сёмка ў цялежцы у сваю будку. Будка новая, цёплая, дроў колькі хочэш, гародчык невялічкі ад даўнейшаго стоража астаўся, і зямлі з морг з бакоў насыпоў было.
