Гэта старонка не была вычытаная
трэ-. Паехалі яны, апомніўся я, абмыў сабе твар і пашоў“.
— „А як-жэ будка?“
— „Жонка асталася. Не прагледзіць; ды чорт з імі, і з дарогай іхняй!“
Устаў Васіль; сабраўся.
— „Бывай здароў, Сёмка, ня ведаю, ці знайду сабе управу“.
— „Няўжо-ж ты пехатой пойдзеш?“
— „На станціі на таварны поезд папрашуся; заўтра у Маскве буду“.
Развіталіся суседзі; пашоў Васіль, і доўга яго не было. Донка за яго рабіла, дзень і ноч не спала, саўсім замарылася, чэкаючы мужа.
На трэцьці дзень прыехала рэвізія: машына, багажны вагон, і два вагоны першай клясы, а Васіля ўсё німа. На чацьвёрты дзень угледзіў Сёмка ягоную жонку: твар ажно азызла ад сьлёз, вочы чырвоные.
— „Вярнуўся муж?“ пытае.
Махнула баба рукой, нічога не атказала і пашла у свой бок.
