Паляцеў да Сёмкавай будкі; патскочыў Сёмка, адрапартаваў па салдацку. Усё ў парадку знайшлося.
— „Даўно ты тут?“ пытае начальнік.
— „Ад другога мая, вашэ благородзіе“…
— „Добра. А ў сто шэсцьдзесятым нумэры хто?“
Дарожны майстар, што разам з ім ехаў, кажэ:
— „Васіль Гушча“.
— „Гушча, Гушча… а, гэта той самы, што вы мелі летась на ўвазі?“
— „Той самы і ёсць“.
— „Ну, добра, паглядзім і у Васіля Гушчы. Валяй!“
Узяліся работнікі за корбу; пашла цялежка ў ход. Глядзіць Сёмка на іх і думае: „ну, будзе ў іх с суседам гульба“.
Гадзін цераз дзьве пашоў ён у абход. Бачыць з далінкі па насыпу йдзе нехта, на галаве як-бы нешта белае нясе. Пачаў Сымон прыглядацца; бачыць — Васіль: у руцэ палка, за плочамі хатулёк малы, твар хусткай абвязана.
— „Суседзе, куды гэта ты?“ крычыць Сёмка.
Падыйшоў Васіль бліжэй; твару на ём німа.
