Гэта старонка не была вычытаная
Задумаўся Семёнъ.
— „Ня вѣдаю, каже, братка. Може яно и гэтакъ, а кали и гэтакъ, то уже есць на тое адъ Бога такое палаженье“.
— „А кали гэтакъ, каже Василь, то нима чаго намъ зъ табою и гавариць. —Кали ўсякую бриду на Бога зваливаць, а самому сядзѣць да цярпѣць, — то гэта треба, братка, не чалавѣкамъ быць, а скацинаю. Отъ табѣ и ўвесь мой сказъ“.
Павярнуўся и пашоў, не пажагнаўшися.
Устаў и Сёмка.
— „Сусѣдзе! кричиць, за што-жъ ты клянешся?“
Не абярнуўся сусѣдъ, пашоў. Доўга глядзѣў на яго Сёмка, пакуль у далинцы на павароци стало Василя не видаць.
Вярнуўся ёнъ да дому и каже жонцы:
