Гэта старонка не была вычытаная
— „Ну, Кацярина, и сусѣдъ же у насъ: звѣръ, не чалавѣкъ“.
Але патомъ не пагнѣвалися яны; спаткалися йзноў и, якъ и пярвѣй, пачали гутарку, и ўсё абъ томъ самомъ.
— „Эхъ, братка, кабъ ня людзи… не сядзѣли-бъ мы зъ табою у гэтыхъ будкахъ“, казаў Василь.
— „Што-жъ ў будцы… ништо, и ў будцы жиць ильга“…
— „Жиць ильга, жиць ильга… Эхъ ты! многа жиў, мало нажиў; многа глядзѣў, мало бачиў. Бѣдному чалавѣку, чи тамъ ў будцы, чи гдзѣ, якое тамъ жицьё: ядуць цябе живадзёры гэтые, ўвесь сокъ выцискаюць, а якъ состарѣешъ, выкинуць якъ лупину якую свиньямъ на кормъ. Ты якую пенсію бярешъ?“
— „Да не вяликую, Василь; двананцаць рублёў.
