МУЖЫК.
Як напужала ты… а-яй!..
І богу памалюся…
ЖОНКА.
Чакай, чакай, дурніца…
МУЖЫК.
Ах, бойся, бойся, маладзіца!
За гэтаку зьнявагу
Вось палажу сякеру
Ды гэтак высьцягаю дзягай!..
Я адвучу за мной бадзяцца.
ЖОНКА.
Ці не цябе баяцца?
Ах, грахаводнік, жонку біць!..
МУЖЫК.
Змаўчы ты лепей, валакіта,
Вось толькі дай расьперазацца…
Не пабаюся я граха…
Расьпяразваецца і гоніцца за жонкаю,
— яна ўцякае.
ГОЛАД і ХОЛАД
збоку выскакваюць.
Ха! ха! ха! ха!
ГОЛАД.
Глядзі, як жонку б‘е Мікіта.
ХОЛАД.
А ўсё з-за нас… Дзяржыся!
МУЖЫК.
Ва імя айца і сына.
Цьфу, згінь навекі, праваліся,
А гэта хто?
Ну, выдалась часіна!
Чаго вы тут? І што вам трэба?
ХОЛАД.
Я дроў прынёс табе — ха!-ха!
ГОЛАД.
Я — хлеба — ха!-ха!
МУЖЫК.
Ня раз я бачыў вас, паганцаў,
Калі жыцьцё гняло мяне.
ГОЛАД.
Былі мы вернымі сябрамі,
Калі цягнуў ты цяжкі крыж.
ХОЛАД.
Скажы, знаём ты з намі?..
Што маўчыш?
МУЖЫК.
Не, не… Вы — жыхары балота
І ведаць вас ня хочу,
Я вас баюся, абармоты.
ГОЛАД і ХОЛАД.
Ха! ха! ха! ха!
МУЖЫК.
Чаго яны рагочуць?!
ГОЛАД.
Я — голад; што ты не спазнаў?
ХОЛАД.
Я за драўмі цябе паслаў.
Я холадам завуся.
МУЖЫК.
Ніяк ад вас не адвяжуся…
Паганы наш мужычы лёс.
Плача.
ГОЛАД.
Мы многа бачым вашых сьлёз.
ХОЛАД.
Але мы вас не пакідаем.
ГОЛАД.
Бяз вас жыцьця ня будзе нам.
ХОЛАД.
Мы гэта самі добра знаем.
Абое хіляцца да мужыка.
