МУЖЫК.
Ах песьня, песьня ўжо чуваць!..
Я веру — я тут не загіну.
Як цяжка стала… Ах!..
Садзіцца.
Яе крывавы шлях…
І гэтым шляхам я пайду?..
Узіраецца.
А гэта хто? Агата — жонка.
Нясе нячысты мне бяду…
Цьфу, згінь! Вось будзе ліха.
ЖОНКА.
Ах, ты, латруга, абібок!
МУЖЫК.
Чаго ты? Ціха, ціха…
Ты паглядзі у той вунь бок!
ЖОНКА.
Каб ты ня бачыў, шэльма, сьвету!
Хто бачыў гэтаку зьнявагу?
Знайшоў тут некую кабету
І з ёю… Ах, абармот, лайдак, брадзяга!..
Хапае і тузае.
МУЖЫК.
Вось жонку маю, як той чорт,
Над каркам цёнгля завывае,
Трасе, як вецер той асіну.
ЖОНКА.
Дык вось ты як?
Ні дроў, ні хлеба, ні крупіны…
Мяне пакінуў, кучу дзетак…
К чужой дзяўчыне прычапіўся.
Ці-ж можна жыць мне далей гэтак?
Згніла ўся хата, хлеў схіліўся,
Гумно пакрытае ўсё небам!..
Ах, ты, анцыхрыст! Звадыяш!..
МУЖЫК.
Ах, божа міласэрны наш,
Навошта гэта я жаніўся,
Нашто злы дух мне гэты трэба?
Ці-ж тут была дзяўчына?
Апомніся хутчэй, Агата!
ЖОНКА.
Яшчэ ты будзеш агрызацца!..
Што я вачэй сваіх ня мела?
Ці сьлепата ў мяне курына?
Здаецца, я не сьлепавата…
МУЖЫК.
Паслухай-жа, Агата…
То не дзяўчына, гэта Воля
Мяне ад сну тут разбудзіла.
ЖОНКА плача.
Ах доля, мая доля,
Нашто яго я палюбіла?
Лепш рынулася-б я ў рэчку…
МУЖЫК.
Паставіў-бы я богу сьвечку.
ЖОНКА.
Вось ты які, паганец!
МУЖЫК.
Чаго ка мне прыстала?
Цьфу, згінь, мара! Ну, штучка!
Няхай у хаце мыліш шыю —
Сюды яе прыгнала…
Вось крапіва — ды шчэ пякучка.
Вые…
Перадражнівае.
Прыду да хаты, не загіну…
ЖОНКА плача.
Кахаеш ты дзяўчы-ы-ну…
МУЖЫК.
То-ж не дзяўчына… Ах, злы дух!
Каб тут ня пах мне твой і дух,
Пашла да хаты! Чаго плачаш?
Бо вось, як адвяжу я дзягу,
Дык ты ў мяне паскачаш!..
ЖОНКА.
Ага, дык ты такі? — чакай…
Пайду на рэчку — утаплюся.
