Фантастычны абраз у 1 дзеі.
Раньняя вясна. Сонечны дзень. Абшары балот. Невялічкая палянка. Наўкола лес і кусты. У абдзёртай вопратцы, з вязанкаю дубцоў на плячох і сякераю пад поясам выходзіць з кустоў на палянку мужык. Змораны зусім — кідае дубцы і садзіцца на іх адпачыць.
МУЖЫК.
Эх, ма! Як замарыўся…
Ох ты жыцьцё, жыцьцё…
Чуць золак выбраўся я з хаты
Ды неяк заблудзіўся.
Няўжо-ж нячысты ён, пракляты
Мяне тут водзіць?
Ах, ты, пагана страхацьцё,
І ты над мужыком рагочаш?..
Ну пачакай…
Няхай-бы ўночы, а то ўдзень
Блуджу паўдня ўжо па балоце…
Ня дарма кажуць, што ў бядоце
Пужае нас і ўласны цень.
Хэ-хо!
Пазіхае. Вымае люльку і тутун.
А дома жонка, дзеці хворы,
І ў печы нечым прапаліць…
І гэтак — ўсё жыцьцё у горы:
Няма таго, няма сяго —
Хоць лезь ў вяроўку ды… таго…
На сьвет паглядзіш — хочаш жыць.
Ня гіне пэўная надзея,
Што хутка прыдзе лепшы час…
Пакуль-жа люлька ды махорка
Адно і лечаць толькі нас.
Закурвае люльку і ўкладаецца на
дубцох спаць.
Як горка…
За сэрца смокча, дабрадзею…
Яно й ня дзіва, — ні расінкі
Сягоньня ў роце я ня меў…
Пашоў дубцоў прыдбаці крыху
У панскі лес, на дзьве хвілінкі,
Ды заблудзіўся… Аж самлеў…
Ото-ж натрапіла мне ліха…
Лепш укладаецца і пазіхае.
Хо-хо!.. Спачыць ахвота,
А там паціху і да хаты,
Вось будзе крыху ад Агаты.
Эх, родны край — адно балота,
І людзі пахнуць гнільлю, мохам.
Вось толькі пан наш — ён багаты…
Ды што яму?.. Усё ён мае…
Хэ-хэ!
Пазіхае.
Заснуць мне троха?!.
Праз сон.
|
