знаёмых, Рыхлаў і Сьліваў. Вітаю-ж ад душы маладых і старых. (Многія крычаць „хвала“. Вураднік паціскаецца за рукі перш з маладымі, а пасьля з іх бацькамі).
Сымон (вясёла і здавольна ўсіх азірае). А мо‘, даражэнькія, каму і не ўгаджу, так выбачайце. Самі будзеце вінаваты. Я ўсім кажу: ежце, пеце, не спадзявайцеся на запрашэньне і не патурайце нічому. (Размахвае рукамі). Чым багаты, тым і рады. Дзякуй богу — сямейка ў нас сабрана нялапая, дык, вядома, можа хто і не ўкантактуецца пасвойму, што-ж зрабіць!
ЗЬЯВА 2-я.
(З клеці з песьнямі варочаюцца кабеты. Дзьве з іх нясуць на галавах каравай на веку з дзяжы, акрытым белаю сарвэтаю. Музыкі пачынаюць граць. Усе, хто сядзіць за сталом, пяюць; што тупаюць па прыгумені — становяцца ў рад і прапушчаюць паміж сябе каравайніц; пяюць).
|
Гой, леці, леці |
(Маршалак сустракае ля стала, бярэ каравай у рукі і кладзе на стол. Запрашае ўсіх. Песьні сьціхаюць).
Маршалак. Панове вясельныя! Прышоў час каравай падзяляць. Гаспадар запрашае вас да стала. Музыканце, заграйце каравайную, калі ласка. (Музыкі йграюць, жанкі ў такт падпяваюць).
|
Ды казала маці, |
(Домна і Палута горка плачуць. Гледзячы на іх — плачуць і многія з вясельных кабет. Музыкі сьціхаюць.
Якаў (да Палуты і Домны). Свахна, Домна, нябога, Палута, кіньце гэтыя свае забабоны. Навошта вам спаганяць ліха ведае што?
