Пятрусь. Ці-ж можа? Ох, я рад, што хаця ўвагі такой заслужыў.
Антось. Ого, а цябе, нябось, яе бацька добра ўважае. Як ідзеш — бадай, дарогу дае, староніцца.
Пятрусь. Прыяцелі, аднэй партыі. Соцыял-дэмократы.
Антось. Злучаныя еднасьцю клясавых інтарэсаў.
Волька. Ну, годзе хаця кпіць са старога чалавека. Грэх, нават, ня то, што брыдка.
Прузына. Увагі ніякае ня маюць да старшых.
Палута. Калі-бо, галубкі, з яго і трэба толькі кпіць. Такі чалавек, такі чалавек, што і выказаць нельга. Каб вы толькі пажылі з ім, дык ня гэтае шчэ сказалі-бы аб ім… Надта круты ўжо.
Волька. А ты думаеш, што мой ляпейшы? Я ня жыла з тваім, а ты з маім, і табе здаецца мой лепшы, а мне — твой…
Пятрусь. А ўсамадзелячы абое роўныя.
Волька. Бадай што так: адзін гонар праводзяць, аднэю знатнасьцю гардзяцца.
Прузына. Як-бы там ня было, а ўсё-ткі кпіць вам з іх ня варта.
Пятрусь і Антось (у адзін голас). Прабачайце, імасьці, вінаваты. (Усе сьмяюцца. Антось з Пятрусём падходзяць да лаўкі і садзяцца. Поруч з імі дзяўчаты).
Палута (астаўшыся стаяць, да ўсіх). Засьпявайма песьню якую, ці што? Ці ў гульню якую згуляем…
Волька і Прузына. Але, але, давайце, хлопцы, запяём.
Антось. Колькі нас — толькі людзям на сьмех, ня болей. Такія пявуны з нас.
Волька. Ды не адказвайся ўжо. Няма ахвоты сьпяваць, дык гавора ліха ведае што.
Прузына. Сьпяяйма, браткі. — „Ой у лузе-лузе пры дарозе каліна стаяла“. Вясёлая такая песьня; дужа падабаецца мне.
Антось. Як пяяць — дык пейма рабочыя песьні: „У руднікох пад зямлёю, за варштатам і ў полі — вакол чуваць песьні аб шчасьці і долі“. (Пяе, Пятрусь памагае, ім утуруюць дзяўчаты. Выходзіць складна і пекна. У самы расьпеў на вуліцы паднімаецца дзіцячы крык і гоман. Дзеці зьбіраюцца грамадаю ля платоў. Тэклечка ўбягае ў сад і прыводзіць з паўдзесятка дзетак. Палута грозіць на яе пальцам).
ЗЬЯВА 11-ая.
ТЫЯ-Ж і ТЭКЛЯ.
Тэкля. Волечка, вунь на вуліцы ходзіць цыганка ды на карты варожыць. У Самулі сабрала цэлую грамаду жанок: кожная варожыць. Ці не пазваць яе да вас?
