Сядзіць пакрыўджаны, галодны, бедны хлопчык і хочацца яму і ўжо памкнецца крыкнуць, але вецер хітры, вецер злосны…
Толькі вочкі — чорныя, маленечкія вочкі з-пад шапкі выглядаюць жывым і ясна-ясным аганьком.
Чаму няма яму жыцьцёвага прытулку? Чаму ён не на фабрыцы, за працай? Чаму з яго сьмяецца вецер? Чым горшы ён? Чаму яму хлапцу гульлівай вуліцы, і вуліца прытулку не дае. А яго вочы, чорныя маленечкія вочы, яны так шчыра радасна сустрэлі-б водгульле жыцьця.
Адказам, як і раней гулі рышткі, сьцякаючы ў рэчку, і той-жа стук, глухі каменны стук дажджу.
— Дзі-лінь-лі-лінь, — ускалыхнула вуліцу і гэтым як-бы ўліло кроплю здаровага жыцьця, абудзіла пачуцьці чалавека і вярнула яму бурлівасьць і імкненьне йсьці далей у рытм гымну працы.
— Дзілінь, дзі-лінь, — раздалося мацней на павароце.
Шыпелі рэйкі, падковамі зьвінелі коні, сьвісьцела пуга, — бегла конка.
Я пасажырам стаў…
Кандуктар усьміхнуўся…
А ў концы душна і цёмна без пары.
Кандуктар запальвае лямпу.
Ня ведаю, можа мне здалося, але кандуктар, што-б ён ні рабіў, дык памаленечку, спа-
